مرد می خواهم که عزم ره کند

دوش تیری آمد از هفت آسمان         نامه ای هم بسته بر پیکان آن

باز کردم نامه از پیکان تیر                 ناگهان پیچید بوی صد عبیر

وه که نامه نور آتش می دهد            نامه بوی دست آرش می دهد

همچنان که باز کردم نامه را               گوئیا من دیدم آن هنگامه را

                                          ****

ملتی هست و جهانی انتظار             تیر آرش در کمانش بی قرار

تا که آرش مشت خود را باز کرد           چشم مردم تا افق پرواز کرد

انقدر که تیر او چرخید و رفت              گوئیا اندر دل خورشید رفت

آری آری تیر آرش بود آن                     پهلوانی می زند تیری چنان

                                  ****

لیک آرش را بود با ما چه کار!              آرشیون را کند آرش شکار!

من که باشم . شبروی بی ادعا!          از تمام آشنایانم جدا !

کاش می شد همچو آرش تیر زد         بر سپاه تیرگی شبگیر زد

من دلم از هر چه بی دردی جداست    دردهایم درد مردان خداست

                                      ****

سینه ما از عطش آکنده است              تشنه آن آتش سازنده است

حتما آرش آگه است از حال من            از غم دیرینه در احوال من

شاید اندر نامه راهی گفته است         پس بخوانم آنچه را بنوشته است :

                                                                                ****

ای جوانمردان به پا خیزید زود               زانکه بی اندیشه نتوان زنده بود
لحظه ای را فکر سرمستان کنید           عزم خود را سوی کوهستان کنید

بگذرید از چشمه ها و کوه ها               تا جدا گردد دل از اندوه ها
آن زمان که رد شدید از دره ها             یا که بگذشتید از آن صخره ها

                                *****

یاد تیر و بازوی آرش کنید                  قصد رفتن در پی راهش کنید

هر که را میل ره آرش بود                   در دلش باید بسی آتش بود

آتشی دور از تمام کینه ها                   نور او نور دل آئینه ها

آتشی سوزش ز آه مردها                    گرمیش از اجتماع دردها

                                 ****

مرد می خواهم که عزم ره کند              مردمان را از غمم آگه کند

من به هر سوئی که تیر انداختم            عده ای را بهر یاری ساختم

رهبری بگزیده ام زین یاوران                 رهبری غم خوار و یار بی کسان

پهلوانی کز شقاوت دور بود                  خانه اش در شهر نیشابور بود

                                       ****

رهبری کز کینه آزاد است او                    از دیار احمداباد است او

هر که خواهد درد را درمان کند                سوی رهبر رفته و پیمان کند

پس به او گوئید آرش گفته است             خاطرت گویا کمی آشفته است

این چنین یاران خود تنها مکن                نام آرش را چنین رسوا مکن

                                        ****

یاورانت را به کوهستان ببر                    گاه گاهی قله تفتان ببر

گر یکی جاماند اندر نیمه راه                  گوئی آرش مانده اندر نیمه راه

جمله باید یار یکدیگر شوید                     تا زمانی آرش دیگر شوید

                                         ****

گفتمت درس جوانمردی ولی                 هر کجا ماندی بکن یاد علی

گر چه من تیرم به هر جائی رهیست                        فاش میگویم که مولایم علیست

قل قلی زو – شهریور 87 – تنها